Natuurjournaal 25 augustus 2025

Zweefvliegen kunnen goed zweven. Als een kolibrie zweven ze vaak in de buurt van planten, om pas als ze hun keuze gemaakt hebben erop neer te strijken. In tegenstelling tot veel soortgenoten is de snorzweefvlieg makkelijk op naam te brengen. Op het achterlijf heeft het, onder zowel de eerste als de tweede brede donkere band, een dunner bandje in de vorm van een ‘zorrosnorretje’. De vrouwtjes van de snorzweefvlieg leggen hun eitjes het liefst op planten waar veel bladluizen op zitten, zij dienen als voer voor de larven. Zweefvliegen zijn daarmee, samen met bijvoorbeeld lieveheersbeestjes, belangrijke bestrijders van bladluis. Ook voor de bestuiving van gewassen zijn ze van groot belang. Laat Zorro dus maar zweven!

De bloedrode heidelibel is van de vuurlibel en een aantal andere heidelibellen te onderscheiden door de geheel zwarte poten en een geel vlekje in de basis van de vleugels. Je hoeft er niet voor naar de hei, in tuinen komen bloedrode heidelibellen ook. Het zijn zwervers, die flinke afstanden kunnen afleggen. We zitten nu ongeveer op de piek in hun vliegtijd. De larven – die een tijdje onder water hebben geleefd en op alles hebben gejaagd wat ze met hun vangmasker te pakken kregen – kruipen het water uit, bijvoorbeeld langs een stengel van een waterplant. Ze vervellen nog eenmaal, van larve naar volwassen insect, of imago. Ze scheuren uit hun larvenvel en sluipen uit, eerst nog helemaal verfomfaaid. Dan begint het oppompen van het lijf en de vleugels. Dit proces neemt een goed uur in beslag. De insecten zijn dan ontzettend kwetsbaar voor predatie door kikkers, vogels en andere natuurlijke vijanden.

Tekst: Mike Hirschler, IVN Deventer; Karen Bosma, Nature Today
Beeld: Frank Dorsman, Saxifraga; Bas Klaver, Saxifraga