Natuurjournaal 24 juli 2025

Een passende naam voor deze klaversoort: hazenpootje. De cilindervormige hoofdjes van de bloeiwijzen staan op lange stelen en vallen op door de lange, grijze haren, die zacht als een vachtje aanvoelen. Het hazenpootje bloeit nu en is onder andere te vinden in wegbermen, braakliggende akkers en droge gras- en hooilanden. Het verdraagt dus enige mate van verstoring.  De planten houden van zure, kalkarme zandgrond. Waar hazenpootje opkomt, weet je: hier is ontkalking van de bodem aan de gang. 

De aantallen wilde eenden nemen al jaren af in Nederland. En nu lijken de woerden ook nog eens foetsie te zijn. Je kijkt naar groepjes wilde eenden in de sloot, je kijkt nog eens, maar nee, het zijn enkel vrouwtjes. Of ..? Je bent er mooi ingetuind. Zie je die ene, daar, met die gele snavel? Dat is toch echt een volwassen mannetjeseend. Vrouwtjes hebben een oranje snavel met een donkere vlek, of een geheel donkere snavel. Na de broedtijd, waarin de eenden op hun best hebben rondgelopen in hun prachtkleed, is het nu een tijd van ruien en niet opvallen. Ze zijn kwetsbaar, omdat de verenwissel inhoudt dat ze minder makkelijk kunnen wegvliegen voor roofdieren. De woerden kleuren vrijwel gelijk aan de vrouwtjes in bruine camouflagetinten en zonder de zo kenmerkende groene kop. Dat komt in de winter wel weer.

Tekst: Karen Bosma, Nature Today
Beeld: Ed Stikvoort, Saxifraga; Henk Sierdsema, Saxifraga