Natuurjournaal 12 december 2025

Wolven spreken duidelijke taal. Het is dan ook niet gek om in wolvengebied een drol pontificaal op een pad tegen te komen. Je kan er niet omheen: je begeeft je nu in het domein van een wolvenroedel. Een roedel laat met de grote boodschap aan de omgeving weten dat ze er zijn, fit genoeg om hun plek te verdedigen. Wolven verslinden prooien, zoals wilde zwijnen en reeën, met huid, haar én hoeven, botten en nagels. Veel van dat soort zaken zijn onverteerbaar. Bovendien nemen wolven vaak gulzige happen om hun buit niet aan een ander te verliezen, dus komt veel van het spul ook weer naar buiten. Omdat de haren tegen die tijd aardig door de mangel zijn gehaald, ontstaat er een gedraaide ‘vlecht’, waaraan je kan zien dat je niet met een hondendrol van doen hebt – in brokken uit een zak zitten doorgaans geen haren.

De poep van dieren is een goed spoor, dat je kan gebruiken om het dier dat het gemaakt heeft een naam te geven. Je kan wel stellen dat veel van dezelfde soorten dieren vergelijkbare poep produceren, zowel van vorm als vaak ook van kleur. Uiteraard hangt het er vaak wel vanaf wat er gegeten is. Of je dan ook tot op detail onderscheid kan maken, is wel eens lastig en soms onmogelijk, maar je weet wel in welke groep dieren je moet zoeken. Met duiven is dat al net zo. Die maken poepjes die, als een klein touwtje, netjes opgerold zijn. Zo’n sliertje als op de foto is dus altijd van een duif. In dit geval is het hoogstwaarschijnlijk dat van een houtduif: een ‘dik’ grijsbruin touw, en het gehele uitwerpsel is ongeveer 2,5 centimeter in doorsnede. De andere soorten duiven poepen fijner en kleiner. Dat kan al snel, de houtduif is immers de grootste – en meest voorkomende – van alle duivensoorten in Nederland.

Tekst: Karen Bosma, Nature Today; Mike Hirschler, IVN Deventer
Beeld: Nature Today (leadfoto: de eindredactie van Nature Today vond deze boodschap midden op het pad tijdens een wandeling op Planken Wambuis); Mike Hirschler