Natuurjournaal 25 april 2023

In gemengde kolonies van aalscholvers, reigers, ganzen en zelfs meeuwen zijn nu ook lepelaars aan het broeden. Vijfentwintig dagen lang zitten ze op drie of vier eieren, de mannen vooral overdag en de vrouwtjes vooral ’s nachts. Lepelaars wonen het liefst in niet alleen natte, maar ook dynamische gebieden. Met wisselende waterstanden of een overgang van zoet naar zout water. Twee derde van de populatie met de grootste kolonies, broedt op de Waddeneilanden en in het Deltagebied. Op eilanden die veilig onbereikbaar zijn voor roofdieren broeden ze op de grond. Maar op veel andere plekken zoeken ze hun toevlucht in de bomen, waar gulzige vossen de eieren niet kunnen roven.

In het kerngebied van de lepelaar bloeit nu ook het echt lepelblad en het Engels lepelblad. Het zijn echte liefhebbers van een zilte en natte omgeving. Ze groeien op kwelders, langs dijken en op andere natte en brakke plekken. Engels lepelblad kan nog beter tegen zout en groeit vooral op de Wadden terwijl echt lepelblad ook in Noord-Holland in veengebieden voorkomt. Allebei zijn ze zeldzaam geworden door verzoeting, omdat we als mensen het zeewater graag buiten de dijken houden. Maar Deens lepelblad profiteert wel van de inmenging van de mens: deze soort kan wat meer droogte aan en heeft zich naar het binnenland uitgebreid langs wegen waar ’s winters zout gestrooid wordt.

Tekst: Nienke Lameris, NatureToday.nl
Foto’s: Luc Hoogenstein, Saxifraga; Jeroen Willemsen, Saxifraga